Jednorazówka Magdy P :)

Poniższy tekst nie ma na uwadze obrażenie fanów 1D. Jeśli nim jesteś, to wiedz, że nie mam ochoty Cię obrażać. Jeśli nim nie jesteś to i tak nie musisz brać tego dosłownie ;)

Miłego czytania ;) Mam nadzieję, że się spodoba ;)

*****************************************************

Nazywam się Jessica Bell. Mam 19 lat. Jestem wielką fanką Big Tmie Rush. Pomimo że mieszkam w Nowym Jorku jeszcze nigdy nie mogłam ich spotkać, choć jest to moje największe marzenie i już od dobrych kilku lat próbuję je spełnić.

Moja przygoda zaczęła się pewnego letniego dnia. Był środek lata, upał dawał w kość. Poszłam na spacer razem z młodszym bratem Maxem. Ma 16 lat, nie jest Rusherem, wręcz przeciwnie- directionerem. Nigdy go nie rozumiałam. No bo jak chłopak, i to jeszcze w takim wieku może być wielkim "fanem" zespołu dla małych dziewczynek? Nigdy nie mogliśmy dogadać się w kwestii muzycznej, więc z reguły unikaliśmy tego tematu. Tego dnia nie udało się jednak zachować uwag dla siebie. Max zaczął kłótnię z grubej rury.

- Dlaczego niby tak nienawidzisz 1D?

- Nigdy nie mówiłam że ich nienawidzę... Skąd ta myśl?

- Jestem twoim, chcąc nie chcąc, starszym bratem... Wiem wszystko o rzeczach i osobach, które kochasz albo nienawidzisz...

- Czyżby? Niby skąd?

- No nie wiem... Jakoś tak... Po prostu... To dlaczego tak jest?

- Skoro tak bardzo chcesz wiedzieć to spoko. Powiem ci, ale tylko jeśli ty mi powiesz, dlaczego nie lubisz BTR, dlaczego nimi szydzisz...

- Ok... Coś za coś. Ale ty pierwsza.

- Luz. Ale się nie unoś i daj mi skończyć... No więc: irytują mnie...

Zaczęłam wymieniać mu największe problemy 1d i ich muzyki. Pomruczał trochę pod nosem, ale nie miał za wiele do gadania, bo przyszła jego kolej jako wytykacza błędów i złośliwości. Wolał jednak nic nie mówić i "pójść po watę cukrową". Uznałam to za ucieczkę od problemów i usiadłam na parkowej ławeczce. Zobaczyłam przejeżdżające po ulicy czarne BMW. Jechało powoli i w końcu zatrzymało się w bramie parkowej. Wysiedli z niego dwaj faceci w czarnych ubraniach i okularach. Nie wyglądali na przyjaźnie nastawionych. Przestraszyłam się trochę, bo zauważyłam że jeden z nich ma spluwę w kieszeni. Rozejrzałam się dookoła. Byłam w parku sama. Nawet Max zniknął. Zaczęłam bać się naprawdę. Przyszły mi do głowy plany o ucieczce: Skoro jestem tutaj tylko ja, to będę wzbudzać ich podejrzenia, cokolwiek chcą zrobić... Muszę gdzieś się ukryć... Albo uciec... Ale to też będzie podejrzane... Kurcze, co ja mam zrobić... Jeśli oni prowadzą jakieś badania to nic nie powinni mi zrobić... Jeśli to gliny to pewnie zatrzymają mnie na chwilę i spytają o coś... Ale o co?! W głowie zaczęły kłębić mi się myśli. Nagle zobaczyłam coś, czego w ogóle się nie spodziewałam. Głupi Max podszedł do gościa ze spluwą! Myślałam, że go w domu zabiję! O ile nie zrobiliby tego ci goście. W pewnym momencie osłupiałam. Max i ci goście zaczęli się szarpać. Widać było że Max się bronił, ale tamci chcięli go siłą wciągnąć do samochodu. Nie myślałam już co robię. Pamiętam tylko krzyk Maxa i podbiegnięcie do BM-ki. Straciłam przytomność...

Obudziłam się w jakimś magazynie. Metalowe ściany, metalowe stoły, regały... Obok mnie siedział Max. Byliśmy związani. Na przeciwko nas siedział jakiś gangster w kominiarce i z młotkiem w ręce.

- Szefie! Śpiąca Królewna się obudziła! - krzyknął facet, który nas pilnował.

- No proszę! Co za miła niespodzianka! Już myślałem że już nic cię nie wybudzi, nawet pocałunek twojego księcia z bajki... A specjalnie dla ciebie go tutaj sprowadziłem.

- A skąd ty niby możesz wiedzieć kto jest moim księciem?! - bezsensownie wdałam się w "rozmowę" z gangsterem.

- Zapytaj swojego braciszka.

Spojrzałam na Maxa pytającym wzrokiem.

- Powiedziałem, że twoimi księciem jest jeden z Big Time Rush...

- No właśnie. A dlatego że nawet twój braciszek nie wiedział, który to z nich jest twoim księciem na białym koniu... Sprowadziłem wszystkich. - Gangster pstryknął palcami i dwóch gości wprowadziło skrępowanych chłopaków. Myślałam, że naprawdę zabiję Maxa. Za nic nie chciałabym, żeby BTR wpadło w takie kłopoty! I to jeszcze dzięki niemu! Oczy zrobiły mi się wielkie, szczękę starałam się trzymać przy sobie, choć co jakiś czas opadała do ziemi. Gangster znowu zaczął gadać - No ale skoro nasza księżniczka już się obudziła, a chłopcy nie są nam potrzebni, to możemy odesłać ich do domu... NIE, JEDNAK NIE! Przypomniałem sobie właśnie, że jeśli bym was wypuścił, to moglibyście narobić niezłego bigosu... - Kazał wspólnikom rzucić chłopaków na ziemię, i to dosłownie. Kiedy uderzyli twarzą o stalową podłogę było słychać tylko głośny trzask. Kiedy się podnieśli i usiedli zauważyłam, że Loganowi i Jamesowi leci krew z nosa. Nieznośny gangster znowu zaczął ględzić - Oooo... Co ja widzę... Najwyraźniej już narobiliście niezły bigos... Swoją drogą, mam ochotę na bigos! Załatwcie mi duuuży garnek bigosu! Mam słabość do polskich dań...

Wszyscy odeszli. Przypomniałam sobie, że mam w kieszeni paczkę chusteczek. Cudem udało mi się ją wyciągnąć. Wyjęłam kilka i podałam Loganowi i Jamesowi. Miałam przeczucie, że w tej sytuacji tylko tak uda mi się im pomóc. (rozmowa: Jess, L- Logan, K- Kendall, C - Carlos, J - James; dop. autora)

Jess: Macie... Może jakoś wam się uda wytrzeć tę krew...

L: Dzięki...

Jess: Nasze pierwsze spotkanie wyobrażałam sobie zupełnie inaczej...

K: Pierwsze spotkanie?

Jess: No tak... Wiecie bardzo was lubię... Mogę śmiało stwierdzić że... No, że was kocham...

J: No, no. Czego my się tutaj dowiadujemy. - James szeroko się uśmiechnął, przez co ja automatycznie miałam wielki wyszczerz na twarzy. Ich uśmiechy mnie zawsze rozwalają.

Jess: Dla was to szara codzienność... Mogę się założyć, że codziennie spotykacie swoje fanki... I że każda z nich mówi wam to samo...

K: Dla nas każdy Rusher jest wyjątkowy. - Czułam że zaczynam się rumienić.

Rozmowa się rozkręciła. Zaczęliśmy gadać o szarej rzeczywistości, o codziennych problemach. Każdy dodawał coś ze swojego życia. Tylko Max był cicho. Czasem gdy któryś z chłopaków powiedział coś śmiesznego uśmiechnął się, chociaż udawał, że wcale go to nie śmieszyło, jakby tego w ogóle nie słyszał, jakby nas wcale nie słuchał. Miłe humory i żarty i tak nie dały nam zapomnieć o tym, że jesteśmy skrępowani, i tak naprawdę nie możemy uciec.

Wreszcie udało mi się zobaczyć, o co chodzi tym gangsterom. Zabrali nam telefony, z których dzwonili do rodziców. Chcieli wyłudzić okup, zarówno za mnie jak i Maxa, nie wspominając już o BTR. Z rozmów wynikały jasne zasady: 25000, albo pożegnaj się z Jessicą, Maxem; 50000 albo pożegnaj się z Kendallem, Jamesem, Loganem, Carlosem.

Poza tyn zajmowali się fałszowaniem kasy. Podejście chłopaków do tej sprawy było godne podziwu.

L: Musimy się stąd wydostać...

K: Brawo! Odkryłeś Amerykę... Jakbyś mi powiedział w jaki sposób, to może bym się ucieszył.

C: Chłopaki. Kłótnie w niczym nie pomogą... Obmyślmy lepiej plan ucieczki...

K: Czy mi się zdaje czy Carlos nareszcie powiedział coś mądrego?

C: Dziękuję!

Jess: Nie wiem czy uda nam się uciec... Spójrzcie, ich jest z 15! A nas tylko 6!...

L: To nic... Uda nam się, mogę ci to zagwarantować...

Jess: No nie wiem... Boję się... Oni mają spluwy no i w ogóle...

L: A my mamy mózgi... No i Kendalla. Kendall, jaki jest plan?

K: A co ja jestem, strateg?! - Wszyscy przytaknęliśmy. W końcu Kendall słynie z tego, że w sytuacjach awaryjnych ma jakiś mądry plan. - No dobra... Plan, plan, plan...- W tym momencie blondyn spojrzał na Jamesa. - James? Mogę wiedzieć co robisz? James?!

J: Cooo?

K: Na co się tak gapisz?!

J: Eee... No wiesz, przeglądam się... Taki gość jak ja, musi zawsze wyglądać stylowo, nawet podczas porwania...

K: Dobraaa... Nie skomentuję tego... Może zostawimy go tutaj jak będziemy wiać co?

L: Tak, to dobry plan.

Jess: Zgadzam się... Ten laluś będzie nas tylko spowalniał...

J: Ekhm... Chciałbym wam przypomnieć, że moja pomoc może wam się przydać... No bo niby kto przez 10 lat chodził na zajęcia z karate?

L: O tym zapomnieliśmy... Więc najpierw pomożesz nam stłuc tych gości, a potem cię zwiążemy i zostawimy tutaj.

W tym momencie przyszedł do nas szef gangu. Oznajmił, że nie dodzwonił się do nikogo, ale zostawił wiadomości na automatycznych sekretarkach... Jaki to jest idiota - pomyślałam. Powiedział też, że nasi rodzice mają godzinę na zapłacenie okupu, a jeśli nie, to możemy pożegnać się z życiem... Nie wiedzieć czemu, ciągle trzymał na rękach jakiegoś psa... Wyglądał na chihuahuę. Potem oddał go komuś i kazał mu przynieść owczarka niemieckiego, którego też wziął, a raczej próbował wziąć na ręce. Tak, to jest jeden, wielki idiota... - stwierdziłam. Podejrzewam, że chłopacy też mieli w głowie te słowa.

Mieliśmy już niecałą godzinę. Biorąc pod uwagę to, że rodzice są w pracy do późna nie mogliśmy liczyć na ich pomoc. Nikt nie potrafił wymyślić odpowiedniego planu, a czas mijał nieubłaganie. Skutki były następujące: minęła godzina, nikt nie przybył z odsieczą, a gangsterzy zostawili nam piękną niespodziankę i uciekli. Niespodzianką była ogromna betonowa kula wisząca na łańcuchu, który miał zerwać się za dosłownie godzinę. Powoli zaczęłam modlić się o przeżycie. Z wielkiej opresji starali się wyrwać mnie chłopacy, głównie BTR, bo Max ciągle się nie odzywał. Pewnie rozmyślał o tym, że już nie spotka 1D... Wolałam tego nie komentować, bo znowu byłabym złą siostrą, która nie rozumie, albo nie chce zrozumieć młodszego brata i jego potrzeb i marzeń. Carlos, jako mistrz taktu, przestał wszystkich pocieszać i odpalił jeden ze swoich niezłych tekstów.

C: No to pora się pożegnać... Miło mi było z wami pracować...

K: Carlos! Nie utrudniaj sytuacji! Nie widzisz że zaraz może być z nami źle?

C: No właśnie widzę. I dlatego chcę się pożegnać.

Jess: Chłopaki! Nie możemy się tak łatwo poddać! Musimy coś zrobić!

Zapadła chwila milczenia. Nagle Logan wykrzyknął!

L: Zaraz, chwila! James!

J: Logan!

L: Zawsze nosisz przy sobie bandankę i grzebień tak?

J: No raczej. Bandanki są cool, a ze szczęśliwym grzebyczkiem się nie rozstaję!

L: Taaa... Ale! To może nam pomóc!

K: Niby jak doktorku? - Kendall rzucił Loganowi prześmiewcze spojrzenie.

L: A niby tak... Te linki są na klucz. Jeżeli uda mi się przekręcić zamek...

C: Poszukasz klucza i uwolnisz nas wszystkich!

Jess: Słuchajcie, Carlos chyba naprawdę doznał objawienia, a ten plan może się udać.

L: No ba! W końcu jestem geniuszem! Doktorkiem, jakby to powiedział jeden z nas, tu obecnych... - teraz Logan posłał prześmiewcze spojrzenie Kendallowi. - No dobra! James! Dawaj bandankę!

K: Tak! Trzeba w końcu zacząć misję Uwolnić wszystkich spod rąk złoczyńcy i jego wielkiej kuli z betonu, która może zrobić wielkie kuku!

L: Stary, była umowa...: Następnym razem ja wymyślam nazwę misji. Wcale nie trzymasz się zasad...

K: Cóż... Niegrzeczni chłopcy robią co chcą.

Jess: Chłopcy! Radzę wam dobrze! Zachowajcie uwagi na później! Zostało 5 minut!

Wszyscy zaczęli się gorączkowo miotać na swoich krzesłach. Logan próbował otworzyć kłódkę w linkach, ale bezskutecznie... Czas płynął, zostały 3 minuty, kiedy do akcji wkroczył James w postaci Bandana-mana. Po kilkunastu sekundach otworzył kłódkę przy swoim krzesełku. Pobiegł po klucz. Kiedy przybiegł z powrotem z kluczem w ręce spojrzałam na zegar. Zostało 30 sekund. Zaczęła się walka z czasem. James zaczął zdejmować kłódki przy kolejnych krzesłach. Nie wiem dlaczego, ale moje zostawił na sam koniec, kiedy zostało tylko 5 sekund. W chwili, gdy kula zaczęła lecieć w naszą stronę udało mu się otworzyć zamek. Szybko odskoczyłam od krzesła, czułam jakbym szybowała i wpadłam Loganowi w ramiona. Oczy zrobiły mi się wielkie. Patrzył się na mnie tymi swoimi wielkimi brązowymi paczadłami. Kiedy tylko widziałam te oczyska na jakimkolwiek zdjęciu rozpływałam się... A tu proszę: Nagle znalazłam się w ramionach ulubionego wokalisty, który na dodatek zaczął patrzeć w moje oczy jak w obrazek.

K: Heeeej! Gołąbeczki! Nie lepiej stąd wiać? Albo nie wiem... Pójść na policję?! - Po tych słowach odskoczyłam od Logana i zaczęłam udawać, że wcale się do niego nie tuliłam. Gdy wychodziliśmy z magazynów nie rozmawialiśmy. Kendall, James i Carlos szli przodem, ja z Loganem za nimi, a na szarym końcu szedł Max. Nie odzywał się wcale, zachowywał się tak, jakby był nieobecny.

Pojechaliśmy na policję i zgłosiliśmy całe zajście. Potem poszliśmy na pizzę. Wymieniliśmy się numerami i nickami na skype. Po skończeniu pizzy o dziwo Max podziękował chłopakom za pomoc w ucieczce. Nie myślałam, że się odezwie, ale jednak. Podziękowania z jego strony przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Wkrótce chłopacy pojechali, a ja z Maxem udałam się do domu. Zaczęłam rozmowę. Byłam ciekawa czy nadal czuje on taką niechęć do BTR.

- Twoje podziękowania mnie zszokowały...

- Taaa... Musiałem im podziękować... W końcu pomogli nam z tamtąd uciec... No i tak naprawdę nas uwolnili.

- Tak... Za to należą im się podziękowania, to prawda...

- I wiesz co... To są bardzo fajni goście... Polubiłem ich...

- No proszę! Tego się naprawdę nie spodziewałam! Mój niewdzięczny młodszy braciszek directioner polubił Big Time Rush!

- Tak... I szczerze... 1D to faktycznie zespół dla małych dziewczynek, którą nie jestem...

- Cieszę się, że zmieniłeś zdanie co do BTR...

Włączyłam Windows Down i pomaszerowaliśmy do domu.

*******************************************************

Mam nadzieję że podobała Wam się moja pierwsza jednorazóweczka ;) ocenki piszcie jak zwykle w komentarzach ;) wszystkie mile widziane ;*** pozdrowionka ;*** Madzia P